زنان در مقام انسان از طریق درگیری شعورمندانه با طبیعت و تاریخ و جامعه، بودن در جهان و در اصل هستی خود را درک می کنند؛ از این رو هستی انسانی برخلاف موجودیت خانوادگی و تاریخی قابل تقلیل به تاریخ تولد و وقایع مندرج در زندگی و ساعت مرگ نیست. چیزی که زندگی انسانی را از زیست نباتی و جانوری متمایز می کند، عنصر شعور است. به مدد «شعور» هستی انسانی کیفیتی متمایز از هستن و بودن در جایگاه جانداران و نا انسان ها در طبیعت می یابد. شعور به منزله قابلیت ذهنی کمک می کند تا انسان در روشن گاه هر درگیری با جهان «هستی» خود را دریابد و همچنین از انواع درگیری ها برای خود تجارب زیسته و انضمامی در راستای گسترش عرض