اینکه بچه کجا به دنیا بیاید واقعا شوخی نیست؛ متاسفانه. از سراسر ایران (هرچند تلویزیون هی الکی می گوید همه ایران سرای من است) بیشتر مردم بچه شان را می آورند تهران به دنیا بیاورند. درواقع 93 درصد مردم ایران در دو دهه گذشته تهرانی هستند. البته این به دلیل سیاست های تخیلی مرکزگرایی مسئولان است. شما از زاییدن تا عمل کردن تا دانشگاه رفتن و تئاتر و کنسرت رفتن و پول درآوردن چاره ای ندارید جز اینکه بیایید تهران (مسئولان به صورت کلی مچکریم). روستایی ها بچه را می برند مرکز شهرستان، شهرستانی ها می آورند مرکز استان، استانی ها می آورند پایتخت. خب اگر شما به نقشه راه آهن، نقشه هوایی و نقشه راه ها نگاه کنید، عملا می بینید که تهران ناف ایران است و طرف از خوزستان بخواهد برود مشهد، باید بیاید تهران. طرف از سیستان و یزد بخواهد برود هند و چین، باید بیاید تهران. طرف از آذربایجان بخواهد برود ترکیه، باید بیاید تهران. واقعا مسئولان مچکریم. درواقع عملکرد مسئولان ما مثل کسی است که هرجا را که می خارد می خاراند و به لیف کشیدن تمام نقاط بدن اعتقاد ندارند. حالا توی همچین وضعیتی اطرافیان به شما اصرار می کنند بچه تان را بیاورید تهران یا ببرید خارج به دنیا بیاورید. حقیقتش این است که به نفع بچه است که شناسنامه فرنگی داشته باشد و پشت در سفارتخانه ها یک عمر دخیل نبندد و آویزان نباشد، اما چنین توصیه ای برای شما چند هزار یورو و دلار خرج برمی دارد. به نظر من هر کسی به شما گفت بچه اینجا به درد نمی خورد به دنیا بیاید، شما سریع بگویید این شماره کارت! شما کارت به کارت کن من درد بچه را با سفر و اقامت و هزینه درمان در خارج حتما درمان خواهم کرد! خیالتان راحت! اصولا وقتی دیالوگ به اینجا برسد، توصیه گران یک دفعه چند زایشگاه خوب در اطراف شما یادشان می آید! و سفارش می کنند بچه را آلمان به دنیا بیاورید یا زایشگاه اقبال، فرقی ندارد! یا شناسنامه سوئیس برای بچه همان مزایایی را دارد که سجل ثبت احوال الیگودرز دارد!

...

فردا توصیه هایی درباره فرق خون و خاک در دادن شناسنامه نوزاد - در کشورهای مختلف - خواهیم داد.

میدون و سوفیا (پدر و مادر توصیه ایران)