هنگامی که شرایط سخت می شود و مشکلات نمود بیشتری پیدا می کند، چه واکنشی می توان از خود نشان داد؟ اولین واکنش، یاس و ناامیدی و انفعال است. گویی که باید تسلیم شرایط شد و کارها را رها کرد تا خودش به سرانجام برسد. این بدترین نوع رفتاری است که می تواند از یک نفر یا گروه سر بزند. واکنش بهتر و سازنده تر، داشتن امید و رفتار کنشگرانه است. امید داشتن از یک سو نگاه ما را به واقعیت بهبود می بخشد، و بخش های پر لیوان را نیز می بینیم. جوانه های موفقیت و بهبوددهنده را برجسته می کند و به چشم دیده می شوند. از سوی دیگر فرد یا جامعه را به جوشش و فعالیت وامی دارد. اتفاقا نکته ای که مورد غفلت واقع می شود، معنای زندگی است. زندگی واقعی در همین سرزندگی و کنشگری است اگر موفقیتی به دست آمد که چه بهتر و اگر همراه با موفقیت نبود، خود را سرزنش نخواهیم کرد که چرا پیشتر اقدامی نکردیم.