آرشیو سه‌شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۷، شماره ۹۴۶۱
صفحه اول
۱
سرمقاله

زنگ حساب

مسعود پیرهادی (سردبیر)

پایان سال 97، از دو جهت برای خانواده «رسالت» حائز اهمیت است؛ اول آنکه 97، اربعین انقلاب اسلامی و پایان آن، در حقیقت پایانی بر گام اول نهضت جهانی روح خدا بود که مسیری سخت و ناهموار را با قدرت پیمود. بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی، امتداد اندیشه الهی امام بود که توسط مقام معظم رهبری خطاب به ملت شریف ایران و به ویژه جوانان منتشر شد. افق روشن پیش رو و تجربیات ارزنده گذشته، تاییدی بر این ادعاست که انقلاب اسلامی، گام دوم را مقتدرانه تر و آسان تر خواهد پیمود، ان شاءالله.

اما موضوع دوم، محاسبه خویش در پایان سال است. روزنامه و اساسا هر رسانه ای، با وجود آن که چشم و گوش مردم است و به نمایندگی از آنان، از دولتمردان و حاکمان حساب می کشد، خود بی نیاز از محاسبه نیست. «محاسبه» در فرهنگ اسلامی، از موکدات است و توصیه شده که مومن در پایان هر روز، اعمال خویش را محاسبه کند. محاسبه های شبانه جای خود ولی جمع بندی آخر سال، محاسبه دیگری می طلبد؛ حال یا به معاتبه و معاقبه می انجامد یا به شکر خدا بابت توفیقاتش.

پایان سال، فرصت خوبیست تا روزنامه که خود با نقدها و گزارش ها و مطالباتش، مسئولان را در پیشگاه ملت پاسخگو می کند، گزارشی هم از عملکرد خود به خوانندگان فهیم خود ارائه کند. تغییر رویه روزنامه رسالت، از ماه هشتم سال، همان طور که در اغلب رسانه های داخلی و حتی برخی از شبکه های خارجی بازتاب هم داشت، احتمالا برای خوانندگان، ملموس بوده است. ما معتقدیم که روزنامه غیر از خوانندگانش که عموما عزیزان دانشگاهی و حوزوی هستند، سرمایه دیگری ندارد و از آن جا که متعلق به مردم است، باید انعکاس صدای مردم باشد و روزنامه رسالت، از آن جا که وابستگی به هیچ نهاد و سازمانی ندارد، مسلما در خصلت مردم گرایی و صدای طبقات متوسط و پایین بودن، باید پیشروتر عمل کند.

در یکصد روزی که از دوره خدمتگزاری راقم این سطور در رسالت می گذرد، در کنار پرداختن به اخبار روز، بیش از پنجاه دغدغه و درد اجتماعی اقشار مختلف مردم در روزنامه انعکاس یافته است. بارها شده که اخبار سیاسی یا بین المللی را از اولویت خارج کردیم تا پرداختن به دغدغه اجتماعی و اقتصادی دردمندان، تیتر یک رسالت باشد.

خانواده رسالت افتخار می کند که انعکاس صدای بازنشستگان و سالمندان باشد، یا پژواک فریاد دردمندانه کارگران هفت تپه باشد، یا مسائل دارویی بیماران را به صدر اخبار بیاورد، یا بلندگویی برای معلمان و دانشجویان باشد و یا از مشکلات جانبازان و ایثارگران بنویسد.

خستگی ها و ناملایمات بسیارند. از تذکرهای گاه و بیگاهی که به واسطه صدای مردم بودن نصیبمان می شود گرفته تا موانع متعددی مانند هزینه های کاغذ، چاپ و توزیع، حقیقتا روزنامه نگاری را سخت و طاقت فرسا کرده است. اما همه این ها فراموش می شود وقتی با پیگیری ما، مشکلی از مشکلات جانبازان مرتفع می شود، یا دست فروش های یک محدوده با احترام ساماندهی می شوند، یا کارگران مظلوم به حق و حقوقشان می رسند.

غیر از رویکرد جدی اجتماعی و پرداختن به دغدغه های عمومی رسالت چند ماهی است سعی کرده فارغ از خط کشی ها، مستقل عمل کند و البته سابقه 30 ساله رسالت هم همین بوده است. اگر نگاهی به ویژه نامه نوروزی رسالت که برای نخستین بار به این شیوه منتشر شد بیندازید، خواهید دید که رسالت با رعایت اصول و ایستادگی بر موازین اساسی خود، با شخصیت های متعدد از اصولگرایان و راست های تحول خواه گرفته تا سوپرچپ های اصلاح طلب گفت و گو کرده و قضاوت را به خوانندگان فهیم خود واگذار کرده است.

ضمن آرزوی بهروزی و نیک فرجامی برای مخاطبان روزنامه، امیدوارم 98، سال کاهش آلام و اوج گرفتن پیروزی ها و تداوم سرفرازی ایران اسلامی و جبهه جهانی حق باشد، ان شاءالله.

ما خون تازه در تن عشقیم و عشق را

شعر من و شکوه تو رمز الدوام شد

بعد تو باز عاشقی و باز... آه نه...!

این داستان به نام تو اینجا تمام شد