ایران، وطن ماست. در آن متولد شده ایم و به همین خاک باز خواهیم گشت. اما اینکه ما صرفا خاستگاه خود را به این دلیل که آنجا رشد یافته ایم و به آن خو گرفته ایم، دوست داشته باشیم، خیلی منطقی به نظر نمی رسد. ایرانی بودن مانند داشتن هر ملیت دیگری، هم می تواند ویژگی های مثبت داشته باشد و هم خصایصی عاری از ارزش. اما با همه اینها من ایران را دوست دارم؛ چون اینجا سرزمین حماسه است. زادگاه آریوبرزن؛ سردار بزرگ پارس که در کوهستان ها راه را بر اسکندر مقدونی بست و سدی محکم شد در برابر نفوذ دشمن متجاوز. جان باخت اما عزت آفرید. سرنوشت میرزا کوچک خان، رئیسعلی دلواری، ستارخان و باقرخان، مصطفی چمران، صیاد شیرازی و... نیز این چنین غرورآفرین است. ایران کشوری است که وزیری چون بزرگمهر حکیم، میرزاتقی خان امیرکبیر و رئیس جمهوری مانند سردار بزرگ سازندگی؛ هاشمی رفسنجانی داشته است.

ایران سرزمین ایثار و شهادت است؛ محمد جهان آرا از خرمشهر، باکری ها از آذربایجان، ابراهیم همت و حسین خرازی از اصفهان، حسین املاکی از گیلان و هزاران شهید دیگر، لاله هایی هستند که در جای جای این کشور قد برافراشته اند. ایران، کشور مهربانی هاست. سرزمین صلح و دوستی. مرزهای فرهنگی ایران، تا قلب آسیای مرکزی، ترکیه، سوریه، عراق، فلسطین و لبنان و پاکستان و افغانستان و هند کشیده شده است. شعر و ادب فارسی در اقصی نقاط عالم پنجره ای رو به وطن ما گشوده است.

پیامبر اسلام فرمود که اگر دانش در ثریا باشد، ایرانی ها به آن دست خواهند یافت. ابن سینا، ابوریحان، خوارزمی، رازی و...همه، این راه را برای امروز ما گشوده اند.

من ایران را دوست دارم چون بخشی از نقاشی زیبای آفرینش بر روی کره خاکی در آن متبلور شده است. دشت ها، رودها، جنگل ها، کشتزارها و مردمانش همگی جلوه هایی زیبا و بی بدیل از خلقت خداوند بزرگ است و دماوند مظهر شکوه و عظمت و ایستادگی ملت بزرگ ایران است.