1- گروهی اگر دست به فساد نمی زنند، برای این است که روحشان ناتوان، و شمشیرشان کند و امکانات مالی را در اختیار ندارند.

2- گروه دیگر، آنان که شمشیر کشیده، و شر و فسادشان را آشکار کرده اند، لشکرهای پیاده و سواره خود را گردآورده، و خود آماده کشتار دیگرانند. دین را برای بدست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رئیس و فرمانده گروهی شوند، یا به منبری فرا رفته و خطبه بخوانند. چه بدتجارتی که دنیا را بهای جان خود بدانی، و با آنچه که در نزد خداست معاوضه نمایی.

3- گروهی دیگر، با اعمال آخرت، دنیا را می طلبند، و با اعمال دنیا در پی کسب مقام های معنوی آخرت نیستند، خود را کوچک و متواضع جلوه می دهند. گام ها را ریاکارانه و کوتاه برمی دارند. دامن خود را جمع کرده، خود را همانند مومنان واقعی می آرایند، و پوشش الهی را وسیله نفاق و دورویی و دنیاطلبی خود قرار می دهند.

4- و برخی دیگر، باپستی و ذلت و فقدان امکانات، از به دست آوردن قدرت محروم مانده اند که خود را به زیور قناعت آراسته، و لباس زاهدان را پوشیده اند. اینان هرگز در هیچ زمانی از شب و روز، از زاهدان راستین نبوده اند.(1)

____________________

1- نهج البلاغه- خطبه 32