در شرایطی که فقط چند روز تا انتخابات ریاست فدراسیون کاراته باقی مانده و هنوز فهرست رسمی کاندیداهای نهایی اعلام نشده، حملات شدیدی علیه برخی نامزدهای این سمت به راه افتاده است.

دسته ای از کاندیداهایی که هر یک به نوعی به وزارت ورزش نزدیک هستند و سال ها در سمت های مختلف کاراته حضور داشته اند، از این حملات مصون مانده اند و هجمه ها متوجه نامزدهای جدیدتر شده است.

همه این موضوعات سبب شده تا این تصور تقویت شود که برخی از افرادی که سال ها در سمت های مختلف در کاراته حضور داشته اند، حضور هیچ کاندیدای دیگری خارج از حلقه بسته خود را تحمل نمی کنند.

آیا این افراد هزینه های فراوانی کرده اند تا نامزدهای رقیب خود را به نوعی از دور رقابت خارج کنند؟ اگر چنین باشد، نکته عجیب ماجرا این است که کاندیداهای مذکور با خرج پول هایی که حق کاراته کاها و خانواده این رشته ورزشی است، به هر یک از رقبای خود نسبتی مالی یا اتهاماتی مشابه می دهند تا آنها را بدنام کنند؛ در صورت صحت این ماجرا، آیا این موضوع یک نکته طنز و البته تلخ نیست که صاحبان خودخوانده کاراته، پول های این ورزش را خرج تخریب رقبا می کنند و همزمان تلاش می کنند تا همان رقبا را با صفاتی چون سرمایه دار از میدان به در کنند؟ طبیعی است که چنین افرادی ابتدا خود آنها باید درباره پول های خرج شده مذکور توضیح دهند.

آیا این نامزدها خود را صاحبان بی چون و چرا و انحصاری کاراته می دانند و حاضر نیستند حضور هیچ فرد دیگری خارج از حلقه خود را در فدراسیون کاراته تحمل کنند؟

آیا هزینه هایی که امروز خرج تخریب کاندیداهای رقیب این حلقه بسته می شود، در واقع مبالغی نیست که باید خرج ‏معیشت کاراته کاهای کشور و نیز توسعه این ورزش می شد؟

آیا وضعیت آشفته فعلی کاراته کشور حاصل مدیریت همین افراد نیست؟ چرا با وجود اینکه حاصل مدیریت کاراته در این سال ها مشخص است و نیاز به تغییر و حضور نیروهای جدید به شدت احساس می شود، افرادی باید در پی پشیمان کردن نامزدهای رقیب باشند تا آنها به نوعی راه خود را کج کرده و حضور در فدراسیون کاراته را رها کنند؟