از زمان کودکی با آنکه نمراتم خوب بود، نگاه مثبتی به روز امتحان نداشتم. حالا هم ندارم. یا بهتر است بنویسم با شکل کنونی اش ندارم.

با آنکه روزهای امتحان تبدیل به مهم ترین روزهای زندگی تحصیلی دانش آموزان و دانشجویان شده، قرار است در این روز نتیجه چند ماه آموزش دیدن محصلان مشخص شود.

نتیجه اش چندان مطلوب نیست، چرا که اول از همه با استرس، شب زنده داری، حفظ کردن جزوه ها و کتاب ها و خط کشی زیر نکات مهم همراه است. اتفاقی که اگر به نمره خوبی هم ختم شود در اکثر مواقع عددی که روی برگه های کاغذ به عنوان نمره امتحان ثبت می شود، بیشتر از اینکه نشان دهنده میزان یادگیری فرد امتحان دهنده باشد، بیان کننده وضعیت روحی و روانی فرد امتحان دهنده در روز امتحان، میزان مطالبی که حفظ کرده، توانایی معلمش در یاد دادن، هوش و استعداد تحصیلی و در مواردی هم مهارت امتحان دهنده در تقلب کردن است.

تازه کاری به شرایط سختی که ممکن است سر راهش قرار گیرد، ندارم (چیزی شبیه آنچه بر شخصیت های فیلم امتحان ساخته ناصر رفاهی می گذرد.

فیلمی که اگر چه شرایط چند دختر را در روز کنکور نشان می دهد، می تواند فیلمی در نقد امتحان هم باشد.) نتیجه اصلی یادگیری دانش آموزان و دانشجویان سال ها بعد مشخص خواهد شد.

زمانی که وارد دنیای وسیع تری شده اند و باید دانش خود را در کسب و کارشان نشان دهند.

در چنین مواقعی آنها که در ذهن شان روز امتحان محدود به روز پرسش کتبی یا شفاهی در مدرسه و دانشگاه شده است، کم می آورند و متوجه می شوند با آنکه نمره خوبی هم گرفته اند، درست آموزش ندیده اند. تقصیر هم ندارند. کسان دیگری برای شان برنامه ریخته اند. برنامه ای که در آن روز امتحان در مدرسه و دانشگاه تمام می شود.

گمانم باید این برنامه به سمتی بچرخد که روز امتحان مثل روز امتحان در زندگی ناپیدا ولی همیشگی باشد. البته بدون استرس و نگرانی و متناسب با یک فضای آموزشی واقعی؛فضایی که یاد دادن درست به یادگیری پایدار ختم شود.