هر سال در ملتقای دو سال از آنچه باید رخ می داد و نداد، آنچه آرزو بود و حسرت شد، در تلاش برای آنکه هنوز آرزو بماند سخن می گفتیم. از سیستم سلامت علمی و روزآمدی برای همه. امسال اما باید از آنچه رخ داد، اما آرزو می کردیم رخ ندهد صحبت کرد؛ وقایعی که نشانه هایی نگران کننده از روندی بحرانی بودند و تنها می توان امیدوار بود وقایعی بدتر از این رخ ندهد.

رئیس معنوی جامعه پزشکی که سال قبل با انتخابش به سمت ریاست سازمان نظام پزشکی، موجی از امیدواری در میان پزشکان ایجاد شده بود، به ناگاه استعفا داد، بر استعفای خود ماند و رفت. مهم ترین معنای این استعفا، لاعلاج به نظررسیدن سیستم سلامت کشور بود؛ پیامی بود به جامعه برای اقدامی عاجل.