سال هاست شیوه تفکر روشنفکران و هنرمندان ایرانی در انتهای غاری عمیق، مقابل دیوار ایده های آرمان شهری از حرکت افتاده و به بن بست رسیده است. همین امر مانع از شکل گیری هر روش واقع بینانه، خلاق و اثرگذار در متن جامعه شده و کلیت فضا را در گردابی نیهیلیستی گرفتار کرده است. چنین بن بستی، بستری مناسب فراهم کرده تا کسانی که خود را جزو طبقه دارندگان تشخص و اعتبار نمادین به حساب می آورند و مهره های میانی گماشته شده در فضای فرهنگی و منتفعان اقتصادی متورم شده اند، همگی خیال کنند فضا برای جولان شارلاتانیسم روشنفکری و هنری مناسب است و می توانند برتری و تشخص فرهنگی برای خودشان دست وپا کنند و از منافع اقتصادی هم که به همراه می آورد، بهره مند شوند.