بارش بهاری امسال که به سیل تبدیل شد دل خیلی ها لرزید. دیگر کسی به فکر این نبود که چترها را ببندد و زیر باران قدم بزند. همه با نگرانی پی خبرهایی بودند که از جان هایی که بی جان و خانه هایی که ویران می شدند، گزارش می دادند. حق هم داشتند مگر می شود دل در سینه داشته باشی و بویی از انسانیت برده باشی و نگران هم نوعت نباشی؟ اما این همه ماجرا نبود. برای عده ای سیل حکم سرعت گیری را پیدا کرده بود. درست مثل همان هایی که سر راه رانندگان می سازند تا او ترمزهایش را امتحان کند. البته اینجا به جای ترمز، پای نوعدوستی و برخورد با شرایط سخت بود. شرایطی که با تشدید حس همزادپنداری باعث می شود آدمی مکث کند و برای