در ابتدای پیشنهاد ملی شدن صنعت نفت که تبدیل به قانون شد، امضاکنندگان نوشته بودند «به نام سعادت ملت ایران و به منظور کمک به تامین صلح جهانی.» هدف سعادت ملت بود؛ اما نه از طریق ارزان فروشی نفت و فرآورده های آن در داخل کشور. آنچه بعد از ملی شدن نفت رخ داد، بیشتر شبیه یک تاراج است. به طوری که نفت و فرآورده های آن به جای اینکه تبدیل به ثروت و سرمایه ملی شود، فقط ارزان نگه داشته شد و هر روز مصرف آن بالاتر رفت.

سال ها بعد، وقتی قانون هدفمندی یارانه ها نیز به تصویب رسید، به درستی اجرا نشد. در نهایت به وضع کنونی دچار شدیم که انرژی را ارزان فروشی می کنیم و سود آن به جیب قاچاقچیان می رود. آنچه رخ می دهد، کاملا خلاف قانون هدفمندی است. سوال اینجاست که آیا با سوخت ارزان می توان درآمد سرانه، تولید ملی و اشتغال را تقویت کرد.