تولید گازهای گلخانه ای عمدتا به دلیل استفاده از سوخت های فسیلی افزایش یافته که این افزایش منجر به تغییرات آب وهوایی شده و جالب توجه است که بسیاری از راه حل های پیشنهادی برای تغییرات آب وهوایی شامل تغییرات اجتماعی می شوند. به این ترتیب که برای مثال همه ما گیاه خوار شویم، از رانندگی کردن صرف نظر کنیم یا اینکه برق کمتری حاصل از سوخت های فسیلی مصرف کنیم. با این حال، ما قادر به انجام این کار نیستیم، زیرا انسان ها رفتارشان را تغییر نمی دهند مگر اینکه مستقیما در معرض آسیب باشند. تهدید آسیب های حاصل از این گازها برای خودمان و نسل های آینده به اندازه کافی قانع کننده نیست که ما رانندگی کردن را متوقف کنیم.

اگر فرض را بر این بگذاریم که ما هیچ راه حل تکنولوژیکی پیدا نمی کنیم و تغییر در آب و هوا کاملا به تغییر جامعه وابسته است، آن وقت به احتمال زیاد ما تولید گازهای گلخانه ای را با سرعت بیشتری ادامه دهیم تا زمانی که مردم از شدت قحطی و کمبود غذا به شدت رنج ببرند و آن موقع است که رفتارشان را تغییر خواهند داد. جالب توجه است که یک راه حل فناورانه برای کاهش انتشار دی اکسیدکربن در حال حاضر وجود دارد و از سال 1950 در قالب انرژی هسته ای در دسترس بوده است. نیروی هسته ای می تواند جایگزین تمام نیروگاه های سوخت زغال سنگ، گاز و نفت ما شود و تولید گاز دی اکسیدکربن حاصل از تولید برق ما را به صفر برساند، اما با وجود این مقاومت زیادی در برابر استفاده از نیروی هسته ای به دلیل خطرات آن وجود دارد. خطرات ناشی از این انرژی اغلب توسط گروه های زیست محیطی مانند Greenpeace بسیار پررنگ شده است. با وجود این آسیب ناشی از نیروی هسته ای در مقایسه با خسارت ناشی از سوخت های فسیلی بسیار ناچیز است. مطمئنا اتفاقات هسته ای با تلفات و آسیب های زیست محیطی روی داده، اما سوخت های فسیلی در آستانه به وجودآوردن فاجعه ای جهانی قرار دارند که اکثریت گونه های موجود در سیاره ما را منقرض و مناطق بزرگی را غیرقابل زیست و مهم تر از همه، تولید غذا را دچار مشکل می کنند. از هر جهت که بررسی کنیم به این نتیجه می رسیم که انرژی هسته ای باید هرچه سریع تر جایگزین سوخت های فسیلی شود، ولی با این حال ترس عمومی در مورد انرژی هسته ای امکان استفاده از این انرژی را در این مقطع زمانی ناممکن می کند.

در حالی که انرژی خورشیدی و باد اکنون جایگزین مناسبی برای سوخت های فسیلی هستند، ولی برای استفاده از این انرژی ها بسیار دیر است و آنها نمی توانند تغییراتی را که ما در حال ایجاد آن هستیم، موجب شوند. این در حالی است که دوستداران محیط زیست که داعیه دار حفاظت از زمین هستند با گسترش ترس از فناوری تخریب آن را به ارمغان آورده اند. ما می توانیم رفتار دقیقا مشابهی را در مورد استفاده از درخت خرما برای تولید روغن و انقراض احتمالی اورانگوتان ها ببینیم. روغن نخل در بسیاری از غذاها، شامپوها و مواد شوینده استفاده می شود. نخل های روغنی در کشورهای گرمسیری مثل اندونزی و مالزی رشد می کنند که بسیاری از گونه های مختلف جانوری مانند اورانگوتان ها در آنجا زندگی می کنند. همه ما از این موضوع آگاه هستیم، اما به خرید غذاهای میان وعده، شامپو و مواد شوینده ادامه می دهیم. ما رفتار خود را تغییر نخواهیم داد، زیرا انقراض اورانگوتان ها باعث آسیب مستقیم ما نمی شود. بنابراین آیا یک راه حل فنی برای حل این مشکل وجود دارد؟ آیا می توانیم روغن حاصل از درخت خرما را با ماده دیگری جایگزین کنیم تا بتوانیم به استفاده از محصولاتی که ما به استفاده از آنها علاقه داریم بدون نابودی جنگل ها ادامه دهیم؟ ایکوور، یک تولیدکننده مواد شوینده، جایگزین روغن حاصل از درخت خرما را برای استفاده در مایع لباسشویی خود تولید کرد. روغن از جلبک هایی که به لحاظ ژنتیکی اصلاح شده بودند به دست می آمد. با این وجود به دلیل ترس از اصلاح ژنتیکی که توسط گروه های زیست محیطی مانند Greenpeace گسترش یافته، بسیاری از مردم از استفاده از محصولات اصلاح شده ژنتیکی خودداری می کنند. در یک نامه سرگشاده به ایکوور که توسط بسیاری از گروه های زیست محیطی مانند Friends of the Earth امضا شد، او را مجبور به تجدیدنظر در استفاده از جایگزین روغن نخل حاصل شده از جلبک های اصلاح شده ژنتیکی کردند تا یک بار دیگر، ترس غیرمنطقی از فناوری، توسط کسانی که بیشترین نگرانی در مورد محافظت این سیاره را دارند، منجر به تخریب آن شود.

ما اگر می خواهیم مشکلاتی را که با آنها مواجه هستیم، حل کنیم، باید به این ترس از فناوری توجه کنیم و این واقعیت را بپذیریم که ما با تغییر رفتار مردم قادر به حل این مشکلات نخواهیم بود.