دیروز که نگهبان کشو را بیرون کشید، مردی را دیدم که نیمی از پیکرش را از دست داده بود ولی صورتش دست نخورده باقی مانده بود. چقدر شبیه فرهاد بود. فقط آن خال گوشتی روی چانه اش مرا به شک انداخت. نگهبان گفت: «می بینی خانم تسلیمی انگار خودشه.» گفتم: «اما او خال نداشت.» نگهبان دست کشید روی صورت مرد و گفت: «فکر می کردم شاید گل به صورتش چسبیده.»

پشت میز نشسته ام، زیر نور کم سوی لامپ بالای سرم و به خال آن مرد فکر می کنم که اگر آن خال نبود... سایه ها به نور هجوم آورده اند. آن قدر نزدیک شده اند که هر آن ممکن است نور را ببلعند و اتاق را تاریک کنند. انگار دیوانه شده ام. این چندمین بازدید است؟