تلویزیون باید بتواند تمام طبقات و به ویژه طبقه متوسط را راضی نگه دارد و این تلاش برای جلب رضایت باید با تزریق تفکر به مخاطب صورت گیرد. مخاطبان زیادی به جای تلویزیون سراغ رسانه های دیگر رفته اند و این مساله را باید جدی گرفت.

شخصا به جای تماشای تلویزیون ترجیح می دهم کتاب های تاریخی مطالعه کنم، زیرا کار من بیشتر نوشتن و خواندن است و در سریال های تلویزیون آن نوآوری سال های گذشته را شاهد نیستیم و همه شبکه ها به سمت تولید مسابقه رفته اند!

همان تولید مسابقه ها هم اگر با نوآوری صورت گیرد خوب است ولی آنچه در مسابقات فعلی می بینیم خلا اندیشه، تحلیل، فرهنگ و دانش است. البته بدیهی هم هست چون این مسابقات اغلب کپی نمونه های غربی هستند و در همان مسابقات غربی هم به ندرت اندیشه محوری می بینید. این عقیده وجود دارد که این گونه مسابقات که اکنون پخش می شود کپی خارجی ها است، اما آنها اگر مسابقه تولید می کنند اورژینال است و واقعا استعدادیابی می کنند ولی اینجا بعضا حتی داوران مسابقات نیز رزومه قابل قبولی ندارند.

نقد من به مسابقات استعدادیابی اخیر تلویزیون این است چرا در مسابقات تلویزیونی نباید تفکر باشد و چرا مدام اصرار دارند درباره موضوعاتی رقابت ایجاد کنند که هیچ سودی به حال بیننده ندارد؟

تلویزیون زمانی با تولیدات ارزنده خود سطح توقع مخاطبان را حتی از سینما هم بالا برده بود ولی با روند فعلی می توان توقع مخاطب را بالا برد؟

تلویزیون باید در اندیشه، احساسات و عواطف مردم تحرکی ایجاد کند ولی این تحرک نه فقط در محصولات تلویزیون بلکه در محصولات سایر گونه های هنری چندان به چشم نمی خورد.

چرا کار به جایی رسیده که مخاطبان سمت کار جدی نمی روند، یعنی دیگر حوصله ندارند حتی یک رمان بخوانند و حوصله ندارند که به یک شعر جدی گوش دهند و می خواهند با شوخی های آبکی وحرف های بی خاصیت، فقط وقت بگذرد و سرگرم شوند؟ مدیران باید خوب گوش دهند و بیشتر از مدیحه سرایان حواسشان به نقدها باشد. مدیری که از نقدها فراری باشد، نمی تواند در کارش پیشرفت کند.