بعد از تماشای سه فیلم اخیر منوچهر هادی، کارگردان هشت فیلمه سینمای ایران می توان به جرات گفت که وی قبل از اینکه به سینما به عنوان یک هنر (و یا حداقل یک هنر- صنعت) نگاه کند بخش اعظمی از توانش را صرف آتیه سازی برای خود و زندگی اش گذاشته و اساسا کمترین نگاهی که به سینما دارد از زاویه کارکرد هنری آن است.

«رحمان 1400» در فیلمنامه خودش تا حدی تلاش کرده که یک کمدی اجتماعی با نیشترهایی نسبت به اوضاع و احوال سیاسی جامعه امروز باشد اما در کلیت به ویژه در بخش ساختاری همه مرزهای کمدی و هزل و هجو را در نوردیده و تعاریف جدیدی را از ابتذال کلامی، حرکتی، تصویری و ساختاری در سینمای ایران ارایه داده و مشخصا مرزهای ابتذال و اخلاق در «رحمان 1400» جا به جا شده است.