«...از ابرها،آن تکه که تویی نخواهد بارید» وقتی نیم قرن پیش هوشنگ چالنگی این سطر را در آغاز یکی از درخشان ترین شعرهایش می نوشت، هوای تهران چگونه بود که آقای شاعر به تفکیک ابرهای آسمان پرداخته بود؟ یک ابر زبر، یک ابر نرم، یک ابر سیاه، یک ابر سفید. نیم قرن پس از نوشته شدن آن شعر، دیروز یکی از این ابرها که نمی بارید، ما را در تحریریه جام جم در میرداماد غافلگیر کرد. در ایوان کوچک گروه اجتماعی باز بود که توفان شد و باران داخل زد. چند لحظه ای بیشتر طول نکشید که آفتاب برآمد و سوزاند و ما در آسمان تهران تکه ابری دیدیم که وسط آن باد و باران، نمی بارید و نهایتا به همسایه هایش فائق آمد و مچشان را خواباند، کنارشان زد و خورشید را نشاند آن وسط.