سی وهفتمین جشنواره جهانی فجر در حالی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که پارادوکس های برگزاری یک جشنواره بین المللی با استانداردهای جهانی در یک کشور مسلمان صاحب سینما از ابهاماتی است که هر ساله با برگزاری این رویداد مورد توجه قرار می گیرد. بخصوص که سیاست صنعت سینما در جهان و سینمای روشنفکری اروپا موضوعات اقلیت های دینی و جنسی را اولویت خود قرار داده است. در چنین شرایطی آیا جایگزینی جشنواره منطقه ای به جای جشنواره بین المللی با اهداف سینمای ایران سازگاری بیشتری ندارد؟ جهانبخش نورایی منتقد فیلم، نویسنده، مترجم و حقوقدان برجسته به این سوال ما پاسخ داده است که در ادامه می خوانید:به نظر من اگر منظور شما کشورهای مسلمان دور و بر ما باشد، آنها سینمای قابل توجهی ندارند و حتی ترکیه- با یکی دو تااستثناء مانند نوری بیلگه جیلان - سینمای تجاری اش مانند سریال هایش در ملودرام های بی مایه و رنگ و لعاب و اکشن خلاصه می شود. سوریه و لبنان و عراق هم عملا یا سینمای ملی ندارند یا تولیداتشان انگشت شمار است. افغانستان و پاکستان هم که مرخصند. یمنی ها هم که مشغول جنگ و جدال هستند و فرصت و امکان فیلمسازی ندارند. عربستان هم که چشم دیدن ما را ندارد و تازه بعد از سال ها اجازه ساختن سالن سینما را برای نمایش فیلم های پاستوریزه می دهد چه برسد که خودش فیلم تولید کند. امارات و قطر هم چیزی برای گفتن ندارند (البته قطر توی سرمایه گذاری برای تولید فیلم های خارجی فعالیت مختصری دارد). اگر به کشورهای مسلمان بالای سرمان هم نگاه کنیم می بینیم سینمای ملی آنها از باکو گرفته تا بیشکک از عشق و عاشقی و اشک و ناله و البته بزن و برقص پرشده و بانگ نوشانوش هم عندالاقتضاء بلند است.به هر حال کشورهای منطقه چیز دندانگیری ندارند که از راه سینما به هم بدهند و معیارهای مذهبی و اخلاقی و هنجارهای فرهنگی شان هم لزوما مانند آنچه در جمهوری اسلامی می گذرد نیست. بعد هم اگر چنین جشنواره ای بخواهد راه بیفتد می شود شبیه جشنواره عمار با یک برچسب منطقه ای. به نظر می رسد در این شرایط با جشنواره بین المللی فجر با همه ایرادها و بازیگوشی هایش باید یک جوری ساخت.