فکر می کنم ترامپ بود که به نشست راهبردی با گفتن این موضوع که باید در زمان دیگری در این باره صحبت کنیم، پایان داد. در این لحظه رینس پریباس پرسید آیا نکته دیگری برای گفتن باقی مانده است. با خود فکر کردم الآن وقتش است. کلپر گفت: بله اطلاعات حساس تری وجود دارند که بهتر است کومی در جلسه کوچک تری با شما در میان بگذارد. ما با عرض معذرت جلسه را ترک می کنیم تا کومی بتواند پشت درهای بسته با شما مذاکره کند. رئیس جمهوری منتخب نگاهی به من کرد و پرسید: این جلسه باید چقدر کوچک باشد؟ رینس پریباس پیش دستی کرد و گفت: من و معاون رئیس جمهوری باشیم؟ گفتم: «اشکالی نداره قربان.» به طرف رئیس جمهوری منتخب برگشتم و ادامه دادم: این مساله کاملا به نظر شما بستگی دارد. من فقط نمی خواستم با حضور گروه بزرگتری برگزار شود. نمی دانم که آیا ترامپ می دانست درباره چه چیزی می خواهم صحبت کنم یا نه، اما برای پریباس دستی تکان داد و با اشاره به من گفت: فقط ما دو نفر، از همه ممنونم.

تیم ترامپ با مقامات دیدارکننده دست دادند و همگی آنجا را ترک کردند. صحبت های جه جانسون در سرم پیچید که می گفت: جیم لطفا مراقب باش. خیلی مراقب باش. آرام منتظر ماندیم تا دیگران بروند. وقتی تنها شدیم، رئیس جمهوری منتخب سر صحبت را باز کرد و شروع به تعریف کردن از من کرد و گفت: «تو سورپرایز سال را داشتی.» بعد هم اضافه کرد که من برخورد «آبرومندانه ای» با موضوع ایمیل ها داشتم و «شهرت خوبی» دارم. نظر لطف او بود که این را می گفت و از صدایش به نظر می رسید که واقعا نگران و قدردان است. با لبخندی زورکی با سر تشکر کردم. او گفت که اعضای اف بی آی واقعا تو را دوست دارند و ابراز امیدواری کرد که من به عنوان رئیس این سازمان بمانم. پاسخ دادم: قصدم همین است قربان.

به رغم اینکه مودبانه بود یا طبیعی بود که برای تشکر از رئیس جمهوری چیزی بگویم، از تعاریف او از خودم تشکر نکردم زیرا می توانستم شغل کنونی ام در اف بی آی را تا 10 سال دیگر حفظ کنم و دلم نمی خواست که به نظر برسد به تقاضای مجدد برای تصدی این شغل نیاز دارم.