شعر به مثابه ارگانیسمی زنده، پویا و همواره در حرکت، توان و نیروی بیانگری و تفاوت یابی خود را از ناهمفازی دائمی اش با زبان مسلط و فرهنگ غالب کسب می کند و امکان می یابد که از درون ناخودآگاه متن، بصیرت های شگرفی نسبت به آنچه در جهان هستی رقم می خورد، از ماکرو تا میکرو به دست آورد. ازاین رو برای ادامه حیات کاشفانه و انتقادی خود همیشه نیازمند نوعی آنتاگونیسم، قهرمان گرایی و آرمان خواهی است. آنتاگونیسمی که به لحاظ ریشه لغوی برگرفته از آنتی (ضد) و اگونی (احتضار) است. شعر هم بر همین سیاق ضد-احتضار، ضد-میرایی و ضد-خمودگی است و جوهره درونی آن دمیدن بی وقفه در شیپور بیدارباش