حکیم صاحبدلی در یکی از شهرهای نواحی جنوبی زندگی می کرد که کرامات بسیار داشت و بسیار دست به خیر و درخونه باز و سفره انداز بود و مردمان از خوان نعمت او بهره مند و برخوردار بودند. روزی شخصی به نزد وی رفت و گفت: ای حکیم صاحبدل، سخنی دارم. حکیم صاحبدل گفت: بگوی. ناگهان شخص به گریه افتاد. حکیم گفت: چه شدی، ای شخص؟

شخص از شدت گریه نتوانست پاسخی بدهد. حکیم گفت: گریه هایت را بکن و وقتی سبک شدی سخن بگوی. شخص هرچه گریه کرد سبک نشد و نتوانست سخن بگوید. حکیم که حوصله اش سر رفته بود، رئیس دفترش را صدا کرد و گفت: این شخص را ببر و هروقت گریه هایش تمام شد بیاور تا سخنش را بشنوم. در این هنگام گریه شخص تمام شد و گفت: می گویم، می گویم. حکیم گفت: بگوی.