انتشار تصحیح جدیدی از تذکره الاولیا از سوی محمدرضا شفیعی کدکنی بهانه ای به دست هوشنگ کامکار داد تا از این استاد برجسته زبان و ادبیات فارسی بگوید.

سال های آخردبیرستان بود که درسنندج با کتاب های استاد محمدرضا شفیعی کدکنی بویژه کتاب «در کوچه باغ های نیشابور» آشنا شدم. اگربگویم دیوانه وارعاشق این اشعاربودم، اغراق نکرده ام. تمامی آن را به خاطر داشتم و با خود زمزمه می کردم. حتی زمانی که به تهران آمدم و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مشغول تحصیل شدم این اشعار را می خواندیم. آن زمان هرکسی که ادعای فضل و ادب و روشنفکری داشت اشعاراستاد کدکنی را می خواند و لذت می برد. ایشان شخصیت بزرگ و برجسته ادبیات ایران هستند و در واقع صلاحیت صحبت در مورد کارهای ایشان در زمینه ادبیات، شعر، تاریخ هنر ایران و... را ندارم.

علاقه مندی من به ایشان بی انتهاست و همیشه به این موضوع می اندیشیدم که به پاس احترام و قدردانی از استاد کاری انجام بدهم که سرانجام آن آلبوم «کوچ بنفشه ها» بود که بر اساس شعرهایی از استاد «محمدرضا شفیعی کدکنی» به آواز خوانی حمید رضا نوربخش و همخوانی صبا کامکار در مرداد 94 منتشرشد. نکته جالب و بسیار ارزشمند برای من دیدار با استاد شفیعی کدکنی بود. به اتفاق گلی امامی (نویسنده ومترجم) تصمیم گرفتیم پیش از انتشار آلبوم به خدمت ایشان برویم و ازاستاد اجازه کسب کنیم. هیچ گاه این دیداررا فراموش نمی کنم. شاید این ضرب المثل را بارها شنیده باشید« درخت هرچه پربارتر، افتاده تر» اما من به چشم با این حقیقت مواجه شده ام و این تواضع و فروتنی در وجود ایشان سرشته شده است. بسیار خوشحالم و افتخارمی کنم توانستم کاری خلق کنم با اشعار بزرگمردی که عاشقانه دوست شان دارم و بسیار از او آموختم. درآن دیداریاد گرفتم انسانی با دانشی بسیار چگونه می تواند تا این اندازه متواضع باشد! بزرگی ایشان را می ستایم و سرتعظیم فرومی آورم. من با اشعار استاد شفیعی کدکنی روزها زندگی کرده ام و همیشه با خود می خوانم و زمزمه می کنم حتی این روزها. او در یک جمله شاهکار شعر و ادبیات ایران است و مانند او شاید دیگر مادر گیتی نزاید در جهان.