در دورانی که گردشگری به عنوان یکی از بزرگ ترین منابع درآمدی جوامع و دولت ها شناخته می شود، هنوز اقدامی جدی و برنامه ای جامع در کشور برای استفاده از این توان و قابلیت بالقوه صورت نپذیرفته است.

ایران به عنوان یکی از کهن ترین مراکز تمدنی بشر و یکی از 10 کشور برتر از لحاظ وجود منابع طبیعی، پتانسیل بالایی در حوزه های مختلف گردشگری خصوصا گردشگری روستایی دارد. وجود روستاهایی با قدمت چندین و چند هزار ساله، خود موید این مطلب است. گرچه استفاده از این پتانسیل جز با شناخت، برنامه ریزی و حمایت اولیه دولت میسر نخواهد بود. اما حرکت های مردمی و سرمایه گذاری های شخصی، همانند آنچه در خور و بیابانک استان