بالاخره حسین انتظامی حکم ریاست بر سازمان سینمایی را دریافت کرد و خوشبختانه مدتی در سینما خواهد ماند. بی مقدمه چند آرزو به ایشان هدیه کنم تا به فرارسیدن روزهایی خوش برای سینما امیدوار بمانم.

1. امیدوارم مشاوره های موثر، مفید و خالی از غرض و مرض همواره کنارشان باشد و مشاوره های پوسیده و شکست خورده و مریض از ایشان دور باشند. گفت وگوی مستمر با اهالی دلسوز و اصیل سینما می تواند راهگشا باشد. 2. امیدوارم آقای انتظامی از رویه نادرست اسلاف شان، دوری کنند. چند اقدام مثبت انگشت شمار مدیران پیش از خود را حفظ کنند و نگذارند کسی به اختراع مجدد چرخ دست بزند. بازسازی خرابکاری های پیشینیان، البته که واجب است. خرابکاری ها هم شوربختانه اصلا کم نیست. ترمیم این ویرانی ها برنامه دقیق و جامعی نیاز دارد. 3. امیدوارم آقای انتظامی با برنامه و تکلیف مشخص، کار جدی خود را در سینما آغاز کند. در سال های اخیر، سینما آنچنان با سوء مدیریت درگیر بوده و چنان لطماتی از مدیریت فرسوده و بی برنامه و کارنابلد تحمل کرده که شرح آن داستانی است پرآب چشم. 4. سینمای ایران به خون تازه و برنامه های تازه نیاز دارد. سینما در غالب دوره ها مدیرانی داشته که فقط «اداره» می کردند، «جمع» می کردند تا دلواپس ها و باج خواهان راضی باشند. حالا مدیری می خواهد که با شجاعت، پوسیدگی ها را دور بیندازد و ایده های تازه را جایگزین کند. اداره کردن صرف و جمع کردن، ور محافظه کارانه ماجراست. انتصاب های دکتر انتظامی در آینده نزدیک می تواند روشن کند که اقبال همیشگی او به مدیران جوان و کارآمد و خلاق استقبال او از ایده های نو و کارشناسانه تا چه میزان در سینما استمرار خواهد داشت. 5. امیدوارم آقای انتظامی بی توجه به سعایت ها و کارشکنی ها و باج خواهی ها و بی توجه به فضاسازی های کاذب رسانه ای، فقط کار درست را انجام دهد.