آرشیو چهار‌شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۸، شماره ۴۳۶۱
صفحه اول
۱
سرمقاله

مختصات واکنش برجامی

سید محمد علی حسینی

رژیم امریکا به ریاست دونالد ترامپ با همراهی دو رژیم صهیونیستی و سعودی در تلاش بوده اند تا با انجام ترفندها و تحریکات پی درپی و همچنین ناکارآمدسازی برجام، ایران را وادار به واکنشی احساسی یا انفعالی کرده و از این رهگذر اهداف خصومت آمیز خود را علیه ملت ایران دنبال کنند.

امریکا در همین راستا اعمال فشار حداکثری را مورد توجه جدی خود قرار داده و درحال اجرای آن است. امریکا درپی این فشارها به زعم خود به دنبال آن است که تسلیم همراه با تحقیر نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران را رقم بزند و به اصطلاح دنیا را با یک شگفتی فوق العاده مواجه سازد. آنچه مورد اتفاق مقامات و مردم و طیف های مختلف سیاسی داخلی به نظر می رسد، پرهیز از بی واکنشی و انفعال ایران در قبال شرارت های خباثت آمیز طرف امریکایی است. این باور ملی در میان ما وجود دارد که انفعال در مقابل چنین دشمنی، او را در پیمودن مسیر ضدانسانی به ویژه با استفاده از حربه تروریسم اقتصادی مصمم تر خواهد کرد، از این رو قطعا باید واکنش مناسبی در قبال رفتار ظالمانه و رویه قلدرمآبانه دولت امریکا داشته باشیم. این واکنش دست کم باید دارای سه مزیت باشد؛ اول، تامین کننده منافع و مصالح کشور باشد. دوم، طرف امریکایی و همراهان منطقه ای آن را در ادامه مسیر با شک و تردیدهای جدی مواجه سازد. سوم، طرف اروپایی را هوشیار کند که ادامه رفتار و رویه غیرمسوولانه و به واقع بی خاصیت آنان در قبال برجام برای ایران غیرقابل پذیرش و تحمل است. در این باره چند نکته به نظرم می رسد:

یک، خروج از برجام را در شرایط کنونی به مصلحت نمی دانم و معتقدم برداشتن این قدم در حال حاضر بیش از آنکه به نفع ما باشد، به نفع دونالد ترامپ و همفکران و همراهان اوست. هنوز ظرفیت لازم برای رایزنی های سیاسی و توجیه افکار عمومی داخلی و خارجی برای انجام چنین اقدامی به حد اشباع نرسیده و شاید نزدیک هم نشده باشد.

دو، جمهوری اسلامی می تواند فعالیت های فنی هسته ای خود را در قالب برجام افزایش داده و تقویت کند و همزمان، بخشی از همکاری های برجامی را کاهش داده یا متوقف کند.

سه، ایران حتی می تواند اقدامات محدودی را درنظر بگیرد که ممکن است شائبه نقض برجام را هم داشته باشد اما بازگشت از چنین اقدامی را مشروط به تغییر رویه طرف مقابل کند.

چهارم، همان طور که معلوم است، لازمه باقی ماندن یک کشور در هر توافق چندجانبه، آن است که در ازای انجام تعهدات مربوطه، از حقوق و منافعی برخوردار گردد یا دست کم از اعمال محدودیت و ممنوعیت یا کارشکنی سایر طرف ها بر سر راه برنامه ها و فعالیت های متعارف خویش مصون باشد، از این رو در مقطع کنونی باید به صراحت «اعلام» شود که کاهش یا توقف برخی از همکاری های برجامی، گام اول واکنشی ایران است و تهران مصمم است در صورت ادامه رویه و رفتار طرف امریکایی و اروپایی، گام های جدی تری را در آینده بردارد .

پنجم، نکته مهم تر آنکه تلاش متولیان اصلی امر و مراجع ذی ربط در داخل کشور باید متمرکز بر توجیه افکار عمومی، تقویت وحدت ملی، اجماع سازی یا اتفاق نظر حداکثری در قبال برنامه ها و تصمیمات باشد تا پشتوانه لازم و کارآمدی برای مجریان اصلی فراهم شود.