با صحبت های دیروز ریاست جمهوری مشخص شد در شرایطی هستیم که دولت و نظام سیاسی کشور تصمیم گرفته است تا نسبت به بدقولی هایی که طرف امریکایی و دیگر اعضای برجام داشته اند، واکنش مناسبی اتخاذ کند. به نظر می رسد در شرایط فعلی ما دو راه داریم؛ اول آنکه ایران در برجام باقی بماند و دیگر آنکه از آن خارج شود.

در اینجا همانند هر تصمیمی لازم است تا با مقایسه منافع و هزینه های حضور در برجام نسبت به این امر تصمیم گیری کنیم. اگر منافع ما در برجام تامین نشود و ما نتوانیم نفتی بفروشیم یا از محل درآمدهای خود به سادگی برای تامین واردات کشور اقدام کنیم، برای ما باقی ماندن در برجام فایده ای ندارد و بهتر آن است که حتی از برجام خارج شویم و با مناسبات جدیدی در زمینه های اقتصادی و... آماده تعامل و ارتباط با جهان باشیم. در این شرایط لازم است برنامه ای تدارک ببینیم که در آن، شرایط سختی که برای کشور و مردم وجود خواهد داشت، قابل تحمل باشد. رییس جمهوری نیز در روز گذشته از صبر استراتژیک سخن گفتند که بر مبنای آن باید بتوانیم با آرامش روانی، وضعیت اقتصاد خود را حفظ کنیم. برای این کار نیز نیازمند هستیم که با تکیه بر تعقل به بازاندیشی در برخی مفاهیم روی آوریم تا بتوانیم وضعیتی که در پیش رو هست را در جهت اصلاح وضعیت استراتژیک خود در دو حوزه اقتصاد و اقتصاد-سیاسی مورد بهره برداری قرار دهیم. همچنین آمادگی برای ایجاد آرایش جنگی در حوزه های اقتصادی نیز یکی دیگر از راهبرد هایی است که باید آن را در پیش گرفت.

بازنگری در وضعیت توزیع یارانه هایی که برای کالاهای اساسی هزینه می شود، یکی از این موارد است. شاید در همین چارچوب نیز بد نباشد که برای مقاومت و افزایش توان تاب آوری خود مفاهیمی مثل سهمیه بندی را مدنظر قرار دهیم. در همین چارچوب نیز لازم است دولت تمامی هم و غم خود را در چارچوب اندیشیدن به بایسته های معیشت مردم و اقتصاد کشور از لحاظ تولید و توزیع در سال آینده به کار گیرد.