باید اعتراف کنم که تا لحظات آخر صفحه بندی در روز چهارشنبه، قصد نوشتن «علیه ناامیدی» را نداشتم. حتی وقتی جواد طوسی حوالی ظهر زنگ زد تا قرار و مدار یادداشتش را بگذاریم و مثل همیشه شوخی کرد: «هنوز هم پرچمدار امیدی دختر؟» برخلاف همیشه جواب دادم: «نه نیستم!» و بعد تعریف کردم که از صبح دنبال بهانه ای برای نوشتن «علیه ناامیدی» می گردم و چیزی پیدا نکردم.

راستش به خودم حق می دهم که ناامید باشم و به همه مردمی که آن بیرون سرشان در کانال های تلگرام است و منتظرند که ببینند چه می شود و ته این شرایط و خبرها چیست. آدمیزاد است دیگر، اگر در این اوضاع حوصله داشته باشد، نترسد و استرس سراغش نیاید که چه می