خودکرده را تدبیر نیست. اگر نگاهی به تجارت کشور بیندازیم متوجه خواهیم شد خون خارجی ها از ایرانی ها رنگین تر است. فرض کنید شرکت های پتروشیمی که کالاهای خود را با قیمت پایین تر در اختیار کشورهای خارجی قرار می دهند، بخواهند با شرکت های داخلی معامله داشته باشند. در این صورت سریعا تقاضای پول نقد می کنند؛ در حالی که برای خریدار خارجی تخفیف هایی را در نظر می گیرند و کالا را با دور زدن تحریم ها به دستشان می رسانند بدون این که 70 درصد پول را بتوانند داخل کشور بیاورند.

منظور از این مثال نگاهی بود که در کشور نسبت به واردات و تولید وجود دارد و تا زمانی که نگاهمان نسبت به تولید داخلی و تقویت آن تغییر نکند هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. این در حالی است که ظرفیت تولید در ایران بسیار بالاست و نیروی نخبه در کشور وجود دارد، اما متاسفانه موانعی وجود دارد که ارتباط صنعت و دانشگاه را برقرار نمی کند.

صنعت قطعه سازی ایران که یک صنعت مادر شناخته می شود و از خودرو تا اسباب بازی را در خود جای می دهد از توجه ویژه ای برخوردار نیست در حالی که اگر رانت واردات را از بین ببریم و تولید داخل را به صرفه کنیم تا 80 درصد می توانیم خودکفا شویم.

رفتاری که اکنون با تولیدکننده داخلی می شود دقیقا همان چیزی است که دشمنان ایران می خواهند؛ سرکوب، سختگیری در معاملات و سلب امکانات. اگر نگاهی به تاریخ کشورهای تولیدکننده بیندازیم، خواهیم دید دولت ها چگونه برای سربلندی کشورشان از تولیدات خود حمایت کردند و اکنون به یک قطب صادراتی تبدیل شدند. تولیدکنندگان توقع زیادی ندارند، اما اگر همان رفتاری که با تولیدکنندگان خارجی شود با آنها شود نیمی از مشکلات حل خواهد شد.

در شرایط فعلی همه مواد اولیه و ماشین آلات مربوط به قطعه سازی در ایران وجود دارد اما از این ظرفیت استفاده نمی شود. به عنوان مثال برای تولید یک قطعه نیاز به فولاد داریم که مواد اولیه آن در داخل موجود است. همچنین ظرفیت پتروشیمی ها بسیار بالاست و اگر برنامه ای برای تکمیل زنجیره این صنعت داشته باشیم دیگر نور علی نور خواهد شد. دستیابی به همه این امکانات، امکان پذیر است و فقط نیاز به تغییر نگاه به تولید داخل دارد.