گفته اند زمان "سحر" وقتی است که دو نفر زیر تاریکی آسمان بتوانند همدیگر را ببینند و تشخیص بدهند. الان که چراغ ها شب و روزمان را یکی کرده اند با این قیاس ها نمی شود فهمید. باید خدا نشانه ای بفرستد که سحر را لمس کنی. آن شب آنها نشانه بودند. صدای مناجات سحر از رادیوشان فضای کنار خیابان را سبز کرده بود. نور سبز دم صبح یا مهتابی کله پزی است یا مهتابی مسجد. اما کنار خیابان شبیه مهتابی مسجد سبز شده بود. دو رفتگر بساط ساده سحری را علم کرده بودند که روز بتوانند دهان شان را ببندند و دنبال روزی حلال بروند.در فکر این هستم چقدر فرق است بین صبحانه کاری و سحری کاری!