نمی دانم تقصیر من بود، یا تقصیر ساربان -ببخشید راننده- یا تقصیر سعدی. اما هر چه بود به خیر گذشت. نمی دانم من عادت دارم قدم که می زنم غزلیات سعدی را مزمزه کنم یا سعدی عادت دارد وقت و بی وقت در سرم پرسه بزند. البته این را هم بگویم با این وضع زندگی، اگر موقع رانندگی سعدی نخوانم و حواس خودم را پرت نکنم، مجبور می شوم به مشکلاتم فکر کنم آن وقت احتمال دارد به جای این که ماشین به من بزند، خودم خود را زیر ماشین بیندازم. بگذریم، تقصیر هر کس که بود آن روز ظهر هم مثل همیشه در خودم بودم و عرض خیابان را طی می کردم که با صدای ترمز ماشینی سرم سوت کشید. تا به خودم بیایم کاپوت و سپر ماشین، وسط خط عابر در فاصله