«اگر همه مردم از شرق تا غرب عالم از بین بروند و کسی بر زمین نماند، دچار وحشت تنهایی نخواهم شد مادام که قرآن با من باشد.»

این گفتار کسی است که خود قرآن ناطق، ترجمان وحی و تجسم تفسیر کتاب خدا است. امام سجاد (علیه السلام) در این سخن، از آرامش و امنیتی می گوید که در محضر قرآن و بر اثر دلبستگی به آن حاصل می شود.

اما پرسش اینجاست که یک کتاب و نبشته با شماره ای از اوراق و صفحات، چگونه وحشت حاصل از تنهایی و اندوه و تشویش خاطر را مبدل به محفل انس می نماید؟ هر کتابی با یک یا دو بار خوانده شدن برای همیشه در قفسه ها جای می گیرد و فراموش می گردد. اما قرآن نه یک کتاب بل موجودی است که باید از نو تعریف شود. زنده است و حیات دارد. سرچشمه خروشانی است پیوسته جاری که هیچ گاه به پایان نمی رسد.