هیچ فردی خواهان برقراری یا تشدید تحریم تجاری و بروز اختلال در مبادلات خارجی کشور نیست، چرا که این رویکرد زمینه ایجاد تنگناهای اقتصادی و کندی در روند رشد و توسعه اقتصادی کشور را فراهم می کند.

به نظر می رسد که تحریم دو سویه دارد؛ اول پوسته و لایه بیرونی که همان ایجاد تهدیدات اقتصادی است و دیگر، پوسته درونی که ظاهرا ناپیداست، اما به مثابه فرصت باعث افزایش تاب آوری اقتصادها و اتکا به منابع داخلی (به معنای عام) و در نهایت برون رفت از تهدیدات و بحران ها می شود. به همین علت هنگامی که کشورها با تحریم مواجه می شوند، تازه فرصتی پیدا می کنند که حداقل به دلیل اجبار هم که شده، برای تولید داخلی فکری کنند. به این می گویند توفیق اجباری! اما ظاهرا ما حتی در این شرایط هم حاضر نیستیم از موقعیت توفیق اجباری به وجود آمده، بهره برداری کنیم.