هوشنگ امیراحمدی را رسانه های ایران با عنوان «دلال رابطه ایران امریکا» می شناسند. مصاحبه اخیر او با عبدالرضا داوری یکی از چهره های نزدیک به محمود احمدی نژاد هم در کنار انبانی از اتهامات و ادعاهای مختلف علیه اصلاح طلبان و شخص محمدجواد ظریف نشان داد که به کار بردن این لقب برای او چندان بیراه نبوده است. اینکه احمدی نژادی ها از اتاق شیشه ای (عنوان برنامه گفت وگومحور داوری) و مشخصا گفت وگو با محمد سرافراز، رئیس سابق صدا و سیما و هوشنگ امیراحمدی دنبال چه می گردند، منظور این نوشته نیست. آنچه درخور توجه و تامل است، راهکار آقای امیراحمدی برای برون رفت از وضعیت فعلی ایران است که بعد از یک ساعت اتهام و ادعا مطرح کرد. راهکاری که از فرط سست بودن و بی مبنا بودن می توان اصطلاح «آبکی» را برای آن به کار برد. در طول گفت وگو عبدالرضا داوری چند باری یادآوری می کند که آقای امیراحمدی 44 سال در امریکا بوده و از او یک شخصیت علمی و تحلیلگر برجسته می سازد. اما آنچه در انتها بیان می شود، هیچ نشانه ای از تحلیل دقیق و معطوف به واقعیت های ایران در آن دیده نمی شود. آنجا که او در پاسخ به آخرین سوال مجری مبنی بر اینکه الان با توجه به وضعیت ایران و امریکا چه باید کرد؟ حرف و خواسته بهاری ها (احمدی نژادی ها) را مطرح می کند به همان میزان از غیرکارشناسی بودنی که در میان بهاری ها می توان سراغ داشت.

راهکار هوشنگ امیراحمدی این گونه است که دولت روحانی باید برود و یک دولت نظامی تشکیل شود یک دولت نیمه نظامی تشکیل دهد و نظامی ها را با تفنگ به میز مذاکره بفرستند و مذاکرات هم از وزارت خارجه گرفته شود. این قبیل راهکارها که البته گاهی از سوی برخی تلویزیون ها و شبکه های ماهواره ای خارج نشین هم مطرح می شود، بیش از هر چیز حکایت از بی اطلاعی از ساختار حقوقی و حقیقی حاکم بر نظام سیاسی در ایران دارد. آقایی که 44 سال در امریکا زندگی کرده، ایران را با نظام های پادشاهی منطقه اشتباهی گرفته و تصور می کند که جابه جایی دولت ها با اشاره چشمی و ظرف یک هفته انجام می شود. چنین راهکارهایی نه در ساختار حقوقی جمهوری اسلامی ایران وجود دارد و نه در قاموس فکری و رفتاری رهبر معظم انقلاب نشانه هایی از آن وجود دارد. کما اینکه شهریورماه گذشته در دیدار اعضای خبرگان رهبری با حضرت آیت الله خامنه ای برخی پیشنهاد می دهند بخش های اقتصادی از دولت گرفته شده و به نهادهای دیگر داده شود. رهبر انقلاب اما تصریح می کنند: «دعوا کردن راه اصلاح نیست، همچنان که ایجاد تشکیلات و کار موازی با دولت نیز به صلاح و موفق نخواهد بود و تجربه ثابت کرده است کار باید توسط مسئولان آن، در مجاری قانونی انجام بگیرد.» در تجربه 40 سال جمهوری اسلامی ایران هم که البته همراه با بحران ها و توطئه های مختلف بوده، هیچ گاه راهکارهای ارائه شده از طرف تئوریسین بهاری ها نه تنها تجربه نشده که حتی به آن فکر هم نشده است. چنانکه تغییرات مدیریتی در چارچوب قانون و از طریق انتخابات انجام شده است. مضاف بر آنکه هیچ انتخاباتی حتی در شرایط جنگ هم لغو و حتی به تاخیر نیفتاده است. حال در این چارچوب مشخص نیست راهکار ارائه شده آقای امیراحمدی که بیشتر شباهت به تحولات امیرنشینان حاشیه خلیج فارس دارد، ذیل کدام اصل قانون اساسی و رفتارشناسی رهبر معظم انقلاب ابداع شده است. جز آنکه گفته شود اینها رویاپردازی های جریان موسوم به بهاری است.