با خاتمه زمستان، سال تقویمی شمسی آغاز می شود و بهار شورانگیز با نسیم معتدل و شمیم گل های شکفته اش، شوریدگان را مسحور دلربایی خویش می کند. باد مشاطه گر گیسوی شاخه ها را شانه می زند و شکوفه نوعروسان چمن را شاباش می گیرد. ساقی ابر، پیمانه لاله ها را از نوش می طرب، سرشار می کند و شقایق های هجران کشیده، درختان را به گردش باده خود در سماع بادها فرا می خوانند. پرندگان سبکبال، سرمست از این همه طراوت و سرگرم ذکر رب حکیم، خنیاگران این بزم الهی اند که:« و إن من شیء إلا یسبح بحمده و لکن لا تفقهون تسبیحهم؛ هیچ موجودی نیست مگر اینکه به ستایش او تسبیح می گوید ولی شما تسبیحشان را نمی فهمید.» این تصویری از شکوه آغاز طبیعت است که کردگار حکیم بندگان خود را برای عبرت، به تماشا فراخوانده است.