روز های کاری این طوریه: صبح کتاب رو باز و شروع می کنم به غرق شدن توی کتاب و با صدای سلام یا چیزی که یعنی به من توجه کن، جواب سوال ها رو می دم. امروز مثل بیشتر اوقات فقط باد بود که توی کتاب فروشی پرسه می زد، باد دلگیر و گرم. من جایی بودم که «آرتور شنیتسلر» ساخته بود، میان دو نسل از آدم ها که یک طرف «زاکسبرگر» و طرف دیگر گروه «وین جوان» قرار دارند. شاعری که جز پیاده روی و از یاد بردن گذشته، هیچ چیز را زندگی نمی کنه. سرم را که بالا آوردم، هنوز کتاب فروشی خالی از مردم زنده شهر بود و پر از نویسندگان و کتاب های گردن کلفت. بیرون در تاریکی حکومتش را شروع کرده بود. کتاب را بستم و شروع کردم به راه رفتن،