آرشیو یک‌شنبه ۵ خرداد ۱۳۹۸، شماره ۲۲۱۹۵
معارف
۷
سلوک عارفانه

تقوا، ثمره اطاعت و بندگی خدا

(بدان ای سالک راه خدا!) مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان درباره روزه می گوید: «در خصوص روزه برگشتن آثار اطاعت در انسان را در جمله «شاید باتقوا شوید» بیان کرده است و می گوید فایده روزه تقوا است؛ و آن خود سودی است که عاید خود شما می شود؛ و هر که بخواهد به عالم طهارت و رفعت متصل شود و به مقام بلند کمال و روحانیت ارتقاء یابد، اولین چیزی که لازم است بدان ملتزم شود این است که از افسارگسیختگی خود جلوگیری کند و بدون هیچ قید و شرطی سرگرم لذت های جسمی و شهوات بدنی نباشد؛ و خود را بزرگ تر از آن بداند که زندگی مادی را هدف بپندارد؛ و سخن کوتاه اینکه از هر چیزی که او را از خداوند مشغول می دارد بپرهیزد؛ و این تقوایی که قرآن به آن اشاره می کند تنها از راه روزه و خودداری از شهوات به دست می آید؛ و این خودداری از شهوات عبارت است از خودداری از شهوت شکم از خوردن و آشامیدن و شهوت جنسی و اگر مدتی از این سه چیز پرهیز کنند به تدریج نیروی خویشتنداری از گناهان در آنان قوت می یابد و نیز به تدریج بر اراده خود مسلط می شوند و آن وقت در برابر هر گناهی عنان اختیار از کف نمی دهند و در تقرب به خداوند متعال دچار سستی نمی گردند.1

1- تفسیر المیزان، ج2، ذیل آیه 183 سوره بقره