مفهومی که به نام ادبیات بومی در جامعه ادبی ما مرسوم شده، معمولا به داستان هایی گفته می شود که در مناطق غیرمرکز(شهرستان ها و روستاها) اتفاق می افتد و دو شاخصه اصلی؛ یعنی زبان بومی و مکان بومی در آن به چشم می آید.

ادبیات بومی مثل هر پدیده دیگر نسبی است و باید ببینیم که در کجا ایستاده ایم و به ادبیات نگاه می کنیم. آیا نوشتن به زبان های ترکی، کردی، بلوچی، ترکمنی، گیلکی و... خلق ادبیات بومی است. بومی نسبت به کجا؟ نسبت به زبان رسمی و پایتخت؟ در این صورت آیا نوشتن با زبان رسمی برای جهان ادبیات بومی به حساب نخواهد آمد؟ آنچنان که ادبیات کشورهای هند، روسیه، اروپا، امریکا و امریکای لاتین برای ما ادبیات بومی است.