اگر بخواهیم درباره فراگیری محتواهای رسانه ملی به واسطه توجه به زبان و ادب فارسی صحبت کنیم به نظر می رسد لحنمان باید نومیدکننده باشد. با وجود همه تلاش هایی که در برنامه هایی مانند «مشاعره» یا «قندپهلو» و مانند آن برای حفظ و ارتقای زبان شده ولی تلویزیون را به واسطه برنامه هایی نظیر «دورهمی» و «خندوانه» می شناسند که بیشتر از رعایت آداب زبانی سعی دارند با زبان محاوره جلب توجه کنند.

نباید فراموش کرد که بخشی از مخاطبان روزگار ما مشتری پر و پا قرص شبکه های ماهواره ای هستند که در آنجا نیز هم کیفیت زبانی مجریان و هم کیفیت دوبله های فارسی چندان تعریفی ندارد ولی به هر حال فراگیری دارند.

خیلی باید بگذرد تا سریالی تولید شود که در دل مردم نفوذ کند و به اصطلاح پاپیولار شود و در تولید سریال هم بیشتر از آن که ابزار زبانی مهم باشد این کیفیت درام است که اهمیت دارد. البته سریال باید زبان متعارفی داشته باشد که در ذوق بیننده نزند، ولی مشکل اصلی سریال های ما، قبل از هر چیز کیفیت درام است.

فارغ از سریال سازان بریتانیایی که خیلی حواسشان به داستان پردازی مبتنی بر زبان است، در سریال های دیگر کشورها زیاد پایبند زبان نیستند و بیشتر به دنبال خلق داستان های پیش بینی ناپذیر و پرگره هستند.

این که خیلی از سریال های خودمان بیننده ندارد نه به خاطر ضعف زبان بلکه به خاطر این است که مردم روال سریال ها را می دانند و می توانند پیش بینی کنند که آخرش چه می شود و در نتیجه سریال برایشان جذابیتی ندارد.

سریال های ما باید حرف تازه ای داشته و دست و بال سازندگان باز باشد برای داستان پردازی معلق. اگر دست نویسنده باز باشد تا به سوژه دلخواهش بپردازد قاعدتا در داستان پردازی، نیازهای زبانی هم لحاظ خواهد شد ولی وقتی داستان، قرص و محکم نیست بازی با کلمات چه فایده ای دارد؟

برای بهبود کیفیت سریال ها چه به لحاظ داستان پردازی چه به لحاظ زبانی باید زمینه کار فراهم شود تا آزمون و خطا انجام شود و نویسنده راه خود را پیدا کند و ادامه دهد. کم نیستند نویسندگانی که دوست دارند فیلمنامه های خوب ارائه دهند و فقط باید زمینه برایشان فراهم شود تا هم استانداردهای زبانی و هم استانداردهای دراماتیک را ارتقا دهند.