تولد خیام: خیام به سال 427 خورشیدی در چنین روزی در نیشابور که آن زمان مرکز خراسان بزرگ محسوب می شد به دنیا آمد. وی دانشمند بزرگی بود و در روزگار خودش چهره ای علمی شناخته می شد، اما امروز بیشتر به اعتبار رباعیاتش مشهور است. زیبایی و ظرافت این سروده ها و صداقت ستودنی شاعر در آنچه می گفت به کنار، بسیاری از آنها هنوز هم آموزه هایی برای تحمل و مواجهه با تلخی های بی پایان زندگی اند:

برخیز و مخور غم جهان گذران

وین یکدم عمر را به شادی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت به تو خود نیامدی از دگران

یا

از حادثه زمان آینده مترس

ور هرچه رسد چو نیست پاینده، مترس

این یک دم نقد را به عشرت گذران

از رفته میندیش و ز آینده مترس

درباره خیام زیاد گفته و نوشته اند و من هم به سهم خودم کتاب «خیام نامه» پژوهش گرانبهای محمدرضا قنبری (انتشارات زوار) را برای مطالعه و آشنایی بیشتر با این مرد بلندآوازه تاریخ کشورمان پیشنهاد می کنم. قنبری در پیشگفتار کتابش در جملاتی آمیخته به کمی اغراق می نویسد: «خیام در روزگار دشواری پای به این جهان نهاد و بیش از هشتاد سال در این خاکدان زیست، از کسی نهراسید، رسم پرسشگری از چونی و چگونگی هستی را بنیاد نهاد. هزار سال از افکار و آرای بلند او گفته اند و نوشته اند و هزاران سال دیگر می گویند و می نویسند». خیام دوازدهم آذر سال 510 در زادگاهش از دنیا رفت.