یک تصویر آشنا در این روزها: در جمعی خانوادگی یا دوستان تقریبا سر همه در گوشی موبایل است و هر کس یک گوشی هوشمند در دست دارد و با آن ور می‎رود، با انگشت‎هایش، تند و تند، صفحه موبایل را لمس می‎کند، گاهی خوشحال می شود، زمانی اخم می‎کند و هنگامی ناراحت می‎شود. گهگاهی یکی سرش را بالا می آورد و جمله ای می‎گوید یا در جواب کسی که روبه رویش ایستاده، سری تکان می‎دهد و باز سرش را در گوشی فرو می‎برد. در این میان ناگهان کاسه صبر یک نفر لبریز می‎شود و زبان به اعتراض می‎گشاید و داد و هوار که «ای بابا، بسه، بذارید کنار این گوشی‎های لعنتی رو! یه کم به همدیگه توجه کنیم! ناسلامتی اومدیم معاشرت کنیم، اینکه نشد،