سیاست سربازگیری ارتش نوین بعد از کودتای 1299 مبتنی بر نظامی بود که هر روستا در مقابل دولت متعهد می شدند تعدادی سرباز به حکومت تحویل دهند و تعداد سرباز هر روستا بر مبنای میزان املاک، آب و دارایی روستا محاسبه می شد و هزینه زندگی خانواده سرباز و اعزام سرباز برعهده مالک روستا بود و جیره کالایی و مواجب نقدی سرباز در بودجه ارتش پیش بینی می شد و بر این اساس هر منطقه براساس میزان زمین زیر کشت تعداد مشمولان خود را تعیین می کرد و تعدادی هم مشمولان داوطلب بودند که از قبایل اعزام می شدند ولی در طول آن سال ها بار جنگ های اوایل دوران حکومت رضاشاه بر دوش مشمولان غیرمنظمی بود که از طرف قبایل و عشایر اعزام می شدند که بعد از پایان جنگ هم متفرق می شدند.