یکی از نگرانی های اهالی قلم در میان انبوه نگرانی های دیگر، رسیدن به مرزی از سن و سال است که حال و روز آدم دیگر آن حال و روز جوانی و میانسالی نیست. یعنی آن کسی که برای امرار معاش یا انگیزه ای برای ادامه زندگی کاری به جز نوشتن و ترجمه کردن بلد نیست به روزهایی فکر می کند که که جسمش دیگر مانند هر آدم دیگر به استراحت نیاز دارد. تلخ است حال و روز نویسنده یا شاعر یا مترجمی که عمری را در وحشت از فراموش شدگی کار کند اما با وجود آگاهی از عاقبت کار نتواند دانش خود را از همنوعانش دریغ کند. سال ها پیش یکی از نویسندگان پیشکسوت را دیدم که در به در دنبال دریافت وامی با مبلغ اندک بود. نویسنده ای که بالاخره در