نحوه حفاظت از منابع طبیعی یک کشور امری پرمناقشه است. هرکدام از رویکردهای متفاوتی که در این عرصه پیشنهاد می شود، نقاط قوت و ضعف خاص خودش را داشته و در میدان عمل با توفیقات و نیز ناکامی ها مواجه بوده است. از لحاظ تاریخی تا پیش از پیدایش دولت مدرن، به نوعی این خود جامعه و جوامع بومی بوده اند که این وظیفه را به عهده گرفته و البته پایداری و سلامت نسبی منابع طبیعی در آن دوران خود شاهدی بر موفقیت چنین رویکردی در زمانه خویش بوده است. از دهه 40 بود که با ملی شدن عرصه ها شاهد تقویت نوعی رویکرد دولت محور در حفظ منابع طبیعی بودیم. در این رویکرد منابع طبیعی به عنوان کالایی عمومی و حفظ آن از وظایف حاکمیتی