برخی مشاهدات و شنیده ها و پرسه زنی هایم در این روزگار غریب، مرا در موقعیت خوابگردی قرار می دهد که گویی گریزی از کابوس های هولناکش ندارد. هر چقدر جلوتر می رویم احساس می کنم واژگانی چون «شوک»، «اضطراب»، «بهت» و... عمیق ترین مفاهیم خود را در این زمانه تجربه می کنند. از دل روزمرگی و واقعیت جاری، ناخودآگاه به دنیایی سوررئال و آبسورد پرتاب می شوم. رسانه های رسمی دور و برم، از ماه عبودیت و ضیافت خدا، شب های قدر و دل سپردگی و خلوص و وارستگی می گویند، اما در تنوع پرشتاب و هذیانی فضای مجازی و بمباران پیام هایی که از سوی اشخاص حقیقی و حقوقی ارسال می شود، پارادوکس لجام گسیخته ای را می بینم و ایمان می آورم