زیاد پیش می آید از مرگ استفاده کنیم تا به بازنمایی ارزش زندگی بپردازیم. یا از جریان زندگی کمک بگیریم تا موقعیت مرگ را جای بیندازیم. اما کمتر دیده ایم - خصوصا در روایت های داستانی- به زندگی توام با مرگ یا مرگ توام با زندگی پرداخته شود، بی اینکه هیچ یک از این دو شاخص تر از دیگری تلقی شده یا فرع بر دیگری آمده باشد. اصغر الهی در «سالمرگی»اش از زندگی خلاصه شده در مرگ روایت می کند. داستان او با ملغمه ای از واکاوی خاطرات و کشمکش های خاک خورده از پس سالیان گذشته آغاز می شود. در این اثر، نویسنده با راه ناکام مانده از مرگ شروع می کند، عقب می رود و باز پیش می آید. روایتش در آغاز به نظر قرار است از عشق سالخورده و فرازونشیب های آن حرف بزند اما بیشتر نطفه نبسته عشق را تصویر می کند، کودک زاده نشده و مقتول زنده را.