حضرت هود(ع) از قوم عاد و از پیامبرانی بود که برای دفاع از حق و کوبیدن شرک و دوگانه پرستی و مبارزه با فساد و تبهکاری قیام نمود و در این راه سختی های فراوانی را متحمل شد. قوم عاد نیز مردمی از عرب و انسان های ماقبل تاریخ بودند که در الجزیره سکونت داشتند. آنان دارای اجساد و قدم های بلند، بسط در خلقت و صاحب قدرت و قوت بودند. در شهرنشینی و تمدن دارای قدمت و ترقی بوده و شهرهای آباد، زمین بارور و دارای باغات خرما و کشاورزی بودند. در معرفی آنان همین بس که قرآن کریم درباره آنان می فرماید: «الم تر کیف فعل ربک بعاد ارم ذات العماد التی لم یخلق مثلها فی البلاد»

ای رسول ما! آیا ندیدی که خدای تو با قوم عاد چه کرد؟ و نیز به اهل شهر ارم که صاحب عظمت و قدرت بودند چگونه کیفر داد؟ در صورتی که مانند آن شهر در استحکام و بزرگی و تنعم، در بلاد عالم نبود. (فجر - 6 تا 8)

این قوم، با این همه نعمت و رفاه و آسایش، به جای شکر و سپاسگزاری از منعم، به شرک روی آوردند. به خاطر فخرفروشی و از روی هوا و هوس بر بلندی های زمین، قلعه ها و بناهایی مانند برج می ساختند به گونه ای که گویا همیشه در جهان خواهند ماند.

حضرت هود(ع) هر چه بیشتر در هدایت و ارشاد آنان کوشش کرد کمتر نتیجه گرفت. آنان امتناع نموده، نبوت او را انکار کردند و به ایشان نسبت جنون و سفاهت دادند. از روی تمسخر به او می گفتند: از خدایت بخواه که در عذاب ما تعجیل نماید. پس خداوند بلا و عذابش را نازل فرمود و بدین وسیله همه را هلاک ساخت و گروهی که به او ایمان آورده بودند را به رحمت خود نجات داد. (1)