روند و سیاست جدیدی که جمهوری اسلامی ایران بویژه در حوزه کاهش تعهدات برجامی از خود بروز داده است نشان می دهد سیاست فشار در برابر اروپاییان قطعا جواب می دهد و اگر ایران گام های جدیدی برای کاهش همکاری در حوزه فعالیت های هسته ای انجام نمی داد به طور قطع و یقین همین توافقات محدود هم به دست نمی آمد. اما طبعا هر چه تاکنون از سوی اروپاییان انجام شده یا وعده انجام آن را دادند قطعا کافی نیست و بدون تردید فاصله های زیادی با خواسته ها و مطالبات جمهوری اسلامی ایران و حتی تعهدات اروپاییان در قضیه برجام دارد. در مذاکرات جدید میان ایران و اروپا اگر موضوع فروش نفت مورد توجه قرار نگیرد اساسا فایده و ثمری برای ایران در بر نخواهد داشت.

همچنین خطی نیز از سوی اروپاییان دنبال می شود که انجام هرگونه توافق و تعهدات و سازوکار مالی با ایران را منوط به موضوع پذیرش اف ای تی اف کنند.

در حالی که اساسا این مباحث نباید مطرح شود و تا اروپاییان به تعهدات خود عمل نکنند موضوع ربط دادن انجام تعهدات به ماجرای پیوستن ایران به اف ای تی اف به هیچ وجه قابل طرح نیست. اگر اروپاییان عزم جدی در انجام تعهدات برجامی خود به صورت عملی نشان دهند آن وقت می شود راجع به مسائل دیگر بحث کرد. بنابراین معتقدم ایران همچنان مثل سابق باید سیاست فشار در برابر فشار را تداوم بخشد.