اگر مبنای توقیف نفتکش ایرانی آنگونه که اسپانیا اعلام کرده در خواست آمریکا باشد به این معناست که این اقدام مغایر با قوانین بین المللی بوده است چرا که تحریم های آمریکا علیه ایران مغایر با موازین بین المللی است، تحریم آمریکا تحریم هایی یکجانبه علیه ایران است و پایه حقوقی و بین المللی ندارد، بنابراین عمل آمریکا و هر کشور دیگری که با آمریکا در این مسیر همکاری کند خلاف موازین بین المللی است.

نکته دیگر این که انگلیس معتقد است توقیف نفتکش ایران در چارچوب تحریم های اتحادیه اروپا علیه سوریه بوده است، در این صورت هم دو ایراد مطرح می شود، اول این که همه کشورها اطلاع ندارند چه کشوری توسط چه کشور و یا گروهی از کشورها مورد تحریم قرار گرفته است، ایراد بعدی این است که هیچ کشوری موظف به رعایت تحریم ها به غیر از تحریم هایی که در چارچوب منشور ملل متحد رخ می دهد نیست. همچنین باید از پیش اعلام شود که ممکن است کشتی هایی که به مقصد سوریه در حال حرکت هستند مورد بازرسی قرار گیرند تا این کشورها نسبت به نوع رفتار خود اطلاع داشته باشند. بنابراین از جنبه های اخلاقی و حقوقی این اقدام انگلیس در معرض سوال قرار دارد.

جمهوری اسلامی ایران در برابر این اتفاق چند راه حل دارد، یک راه حل حقوقی است و ایران می تواند از طریق نهادهای بین المللی مانند دیوان لاهه و سایر نهادهای حقوقی این موضوع را پیگیری کند، چرا که اگر قرار باشد هر کشوری در قلمرو سرزمینی خود و یا مناطق دریای آزاد رفتار غیردوستانه ای علیه کشور دیگری داشته باشد روابط بین الملل آرام و مسالمت آمیز نخواهد بود. همچنین جمهوری اسلامی ایران می تواند از طریق راه حل سیاسی این موضوع را پیگیری کند زیرا اگر این اتفاق حل نشود می تواند بر ادامه مناسبات دو کشور لطمه وارد کند.

راه حل سوم اقدام متقابل است. اگر قرار است کشتی های کشوری در دریای آزاد و آبهای سرزمینی کشور دیگر مورد تعرض واقع شوند برای ایران هم به سادگی این امکان وجود دارد، زیرا روابط بین الملل بر اقدام متقابل استوار است و اگر امنیتی وجود دارد برای همه است و اگر نیست برای هیچ کسی وجود نخواهد داشت.