مهین عظیما را با عنوان «بانوی نقاشی پشت شیشه ایران» می شناسند. این هنرمند پیشکسوت عصر روز سه شنبه (18 تیر ماه) پس از تحمل یک دوره بیماری درگذشت.

پذیرفتن این موضوع برایم خیلی سخت است که ایران در عرصه هنر مهجور «نقاشی پشت شیشه» یکی از پیشکسوتانش را از دست داده است. زنده یاد مهین عظیما یکی از مفاخر نگارگری معاصر ایران است و ذوقی نثار نقاشی پشت شیشه کرده است. ایشان برای اولین بار بین ارزش های کهن میراث سنتی و مردمی نقاشی پشت شیشه و نگارگری مدرن که خودشان از گذرگاه آن نقاش شده بودند، پیوند برقرار کرده اند. یکی از ویژگی های کاری مرحومه عظیما این بود که ضمن حفظ هویت خود به عنوان نقاش مدرن، بشدت موتیف ها و زمینه های نقاشی سنتی و مردمی پشت شیشه را در آثارشان رعایت کردند و این تلفیق به اعتقاد من باعث ایجاد چشم اندازی در اعتلا و جلال نقاشی پشت شیشه شد.

از یادمان نرود ایشان زمانی با این مقوله روبه رو شدند که بنا به گفته خودشان در یک سفر با همسرشان مرحوم فرزین به آبادان می روند و با دیدن کاری از استاد عبدالجلیل، نقاش پیشکسوت دزفولی، بشدت تحت تاثیر حلاوت و راز و رمز آن قرار می گیرند. خانم عظیما از آن لحظه به بعد سعی می کنند وارد این عرصه شوند و در این مسیر هم حرمت ها و هم مبانی سنتی و نقش ها و رنگ ها به جا مانده از نقاشی پشت شیشه را حفظ می کنند. و در نهایت هم عنوان نقاشی متبحر و چیره دست خلاقیت خود را به دید مشتاقان می گذارند. ایشان علاوه بر این از یک اخلاق بسیار انسانی و مردم داری و نوعی ایران دوستی و احترام به هنر ایران برخوردار بودند. در معاشرت هایم با ایشان همیشه این دریافت را داشتم که ایشان با چه شوقی نقاشی پشت شیشه و نگارگری سنتی ایران را انجام می دهند و می توان لزوم رجعت به نگارگری و حفظ و امانت داری یادگاران تبار نگارگری را در وجودشان دید. ای کاش بنایی یا مجموعه ای برای نگهداری آثار ایشان احداث شود تا مردم با آثار چنین بانوی پیشگامی آشنا شوند و راهش را ادامه دهند.