بررسی اثر جیره بندی اعتباری در بازارهای کالا، پول و اوراق قرضه با استفاده از قانون والراس

یکی از مهم ترین موضوعات در بازارهای مالی به خصوص برای بانک ها، مسئله اطلاعات نامتقارن است. عدم اطلاعات کافی یک بانک از ویژگی های اعتباری، نوع ترجیحات و به طور کلی از میزان ریسک وام گیرنده، می تواند موجب بدگزینی شود. در این حالت، هزینه متوسط پرداخت وام برای سیستم بانکی افزایش می یابد. سیستم بانکی برای کاهش این هزینه نرخ بهره را افزایش می دهد. این مورد نیز به نوبه خود موجب می شود افراد با ریسک اعتباری پایین مایل به دریافت وام نشوند و در این صورت تعداد وام گیرندگان با ریسک اعتباری پایین، کاهش می یابد. بنابراین، افزایش نرخ بهره نیز احتمال بدگزینی را افزایش می دهد. بنابراین در این حالت، بانک ها لزوما تمایل به افزایش نرخ بهره را ندارند. در نتیجه اقدام به تعیین سقف نرخ بهره با نرخ بهره پایین تر از تعادل (در نتیجه آن، مازاد تقاضا در بازار وام) می کنند و به دنبال آن، به علت وجود مازاد تقاضای وام اعتبار برای پاک شدن و تسویه بازار اعتبار، وام و اعتبار جیره بندی می شود. در این مقاله، جیره بندی اعتباری و بررسی تاثیر آن بر بازارهای پول، اوراق قرضه و کالا با استفاده از قانون والراس مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین با استفاده از تقاضای موثر اثبات می شود که هنگام جیره بندی اعتباری، قانون والراس در بازار موثر، صادق نیست و تنها در صورتی این قانون در بازار موثر صادق است که ابعاد پولی بازار اوراق قرضه (بازار اعتباری) نیز در مدل لحاظ شود.